Święta Barbara

Stowarzyszenie Obywatelskie „Święta Barbara“ wzięło swoją nazwę od imienia chrześcijańskiej świętej, której życie przypada według legendy na koniec trzeciego lub początek czwartego wieku naszej ery. Był to okres, w którym mocowały się z sobą wzajemnie pierwotne antyczne, hellenistyczne wyobrażenia o świecie z chrześcijańskim sposobem bycia. Barbara urodziła się w Nikodemii w Małej Azji (dzisiejszy Izmid w Turcji) w rodzinie bogatego kupca Dioskura, który wyznawał zasady hellenistyczne. Obawiał się, że jego jedyna córka „zarazi się“ ideami chrześcijaństwa i dlatego trzymał ją w kamiennej wieży, gdzie zapewnił jej wszelki możliwy komfort. Jak można się było spodziewać (co potwierdzą chyba wszyscy rodzice), miało to zgoła odwrotny skutek: Barbara stała się przekonaną chrześcijanką – rzekomo pod wpływem jednego ze służących, którzy przynosili jej jedzenie.

O jej śmierci krążą różne podania. Według jednego z nich ściął ją własny ojciec, kiedy dowiedział się o jej konwersji do chrześcijaństwa. Legenda głosi, że kiedy zabił Barbarę, niebiosa rozstąpiły się i sam został uśmiercony przez błyskawicę. Według innego podania ojciec wydał ją rzymskim sądom. Po długich torturach i bezowocnym przekonywaniu, żeby wyrzekła się Jezusa, została stracona podczas którejś z fal prześladowania chrześcijan, prawdopodobnie w czasie rządów cesarza Maksymiana Galeriusza (panował w latach 305-311).

W ikonografii chrześcijańskiej święta Barbara przedstawiana jest z kielichem i hostią (którą przyniósł jej tuż rzed śmiercią anioł), krzyżem, pawim piórem oraz miniaturą wieży, w której była więziona. Jest patronką wszystkich zawodów, przy których grozi nagła śmierć, to znaczy nie tylko górników, ale na przykład też żołnierzy, hutników, marynarzy, strażaków i innych. I z nie bardzo znanych powodów również matematyków i architektów. Jest oprędowniczką w czasie burzy i pożarów oraz ataków dżumy. W przeszłości jej obraz wisiał na okrętach wojennych nad komorą, w któryej był przechowywany proch.

Jej wielkim czcicielem był papież Grzegorz I (540 – 604), W XV wieku zaliczono ją w poczet Czternastu Świętych Wspomożycieli, to znaczy patronów, do których należy się modlić w najgorszych chwilach. Wspomnienie Św. Barbary obchodzi się 4 grudnia.